عَسَی اَن تَکرَهُوا شَیئاً و هُو خَیرٌ لَکُم

نمی‌دانم چه شد، متن آماده بود، من حتّی آماده‌تر.

+ نمی‌دانم چه شد، تقریبا مطمئن بودم و مصمّم که مدّتی گوشه‌های تیزِ انزوا را با انحنای کتاب‌هایم پر کنم.

+ باز نمی‌دانم چه شد، که در این فضای نااُقلیدسی زندگی می‌کنیم، امّیدوارم که بیضوی باشد.

+ من محکومم به فراموشیِ اجباری، تنها، امّا می‌دانم که امشب دلم نیامد؛ شاید فرصتی دیگر.

گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود          وان چنان پای گرفتست که مشکل برود