کرمان دل عالم است و ما اهل دلیم

دو روز اومدم کرمان، هم صافکاری بردم خودم رو، هم تعویض روغن، چراغ‌های جلو رو هم عوض کردم دیگه آستیگمات نیستم، موتورم خواستم بیارم پایین که دیاگ کردم مشکل حل شد. الان مونده فقط زیربندی که تعمیرات اساسی می‌خواد، ایشالا دفعه بعدی ...

 

+ اکثرا کارهامو طبق عادت انجام می‌دم، انتخاب مسیرهای مترو، غذا خوردن، لباس پوشیدن و ... خب خیلی وقتا خوبه، بعضی وقتا نه. مثلا نیازی نیست برای خیلی کارا فکر و انرژی اضافه بذاری، ولی اگه یه بار بخوای کاری رو خلاف عادت انجام بدی داستان میشه! امروز داشتم فکر می‌کردم نکنه خدای ناکرده نمازهام رو هم از روی عادت می‌خونم، باید بیشتر فکر کنم، فتذکّر :|

خوشا نماز و نیاز کسی که از سرِ درد

به آبِ دیده و خون جگر طهارت کرد

 

++ یه پیرمرد دوست‌داشتنی هست خیاطی می‌کنه، عموماً کارهای کوچیک ودوزندگی، خیلی مسئولیت‌پذیر و باحال. نمی‌دونستم چرا بابام بهش می‌گفتن "پالون دوز" :) تا اینکه دیروز کاپشنم رو دادم بهش برای تعویض زیپ و چراییش رو فهمیدم! بنده خدا علی رغم مهارت بالایی که توی خیاطی داره، ظرافت کافی رو نداره :)) #کاپشنم #پالون

 

پانوشت: اخیراً پرتقالِ عزیزمون پروژه جالبی رو کلید زده به نام Recycling، یه پروژه با هدف کلی مدیریت بحران. چیزی که برای هممون هرازگاهی لازم میشه. به امید سربلندی و موفقیتش :)

دوپانوشت: بالأخره آسمون عقده دلش رو وا کرد و دونه‌های برف رو به زمین هدیه. خدایا قشنگیات رو شکر :)

 

تو این هوای سرد داوود آزاد هم میچسبه، آهنگاش البته. من مست و تو دیوانه ...

 

 

 

فکر هر کس به قدر همّت اوست ...

چقدر ترحم برانگیزند آدم‌های توخالی، انسان‌های بی‌فکر. هر کسی –فارغ از جنسیت- بایستی حداقلی از درک سیاسی داشته باشد، دغدغه فرهنگی داشته باشد، شناخت اجتماعی داشته باشد. نه آنکه لخت و عور و بدون فکر و عقیده به دنیا بیاید و آخر سر هم کفنی بپوشد و خدانگهدار. متأسفانه این‌گونه آدم‌ها رو به ازدیادند، و متأسفانه‌تر در خانواده‌های مذهبی هم بیشتر. پدر و مادرهایی که پسران و بیشتر دختران خود را از حضور در اجتماع منع کرده و به بهای قدرت‌گیری قوه عقل و اختیار، آن‌ها را از فساد و گمراهی می‌رهانند! دریغ و افسوس بر ایمان و طهارت پوشالی‌ای که از انزوا و گوشه‌گیری حاصل شود؛ که اگر نشود بهتر است. نتیجه چنین روش‌های تربیتی، می‌شود فرزندان خَلَف و متعصّبی که تنها نظریات مأخوذه والدینشان را قبول دارند و لاغیر. البته شرمم می‌شود که بگویم روش تربیتی، چرا که اکثر پدرها و مادرهای جامعه ما روش تربیتی ندارند، بلکه مجموعه‌ای از تفکرات دُگماتیک خود را پیاپی روی فرزندانشان پیاده می‌کنند و این حلقه باطل ادامه پیدا می‌کند تا نسل‌های بعد و بعدتر. اگر بخواهم دقیق‌تر شوم، این پدیده نتیجه ازدواج‌های بدون مطالعه است و بچه‌دار شدن‌های بدون مطالعه‌تر. کسانی که با یک نگاه عاشق می‌شوند برای رفع نیاز –بیشتر عاطفی یا هر نوع دیگر-،  و با یک حرکت بچه‌دار می‌شوند برای رفع خمودی و کسالت. مثالی از نتیجه این اعمال، پدر و مادرهایی هستند که رسالت خود را در تربیت فرزند، رفع عقده‌های دوران بچگی خود می‌دانند. مثلا پدری که در کودکی از فقر و نداری رنج می‌برده، سعادت فرزندش را در ریخت و پاش‌های آنچنانی و غلتیدن‌های بی‌ملاحظه در ثروت می‌داند. یا مادری که احساسات و علایقش در کودکی سرکوب شده، سلامت روحی فرزندش را در آزادی بی قید و بند او می‌داند. پیامد دیگر این مناسبات بی‌مطالعه، که پیش‌تر ذکر شد، فرزندانی است که پیرو بی‌قید و شرط تفکرات و عقاید والدینشان هستند، فرزندانی که نه فکر مستقل دارند و نه عقیده  مستقل.

وَ کَذلِکَ مَا أَرسَلنَا مِن قَبلِک فی قَریَهٍ مِن نَذیرٍ اِلَّا قالَ مُترَفوهَا اِنَّا وَجَدنا آباءَنا عَلی اُمَّهٍ وَ اِنّا عَلی آثارِهِم مُقتَدون (23)

و بدین گونه در هیچ شهری پیش از تو هشدار دهنده‌ای نفرستادیم مگر آنکه خوشگذرانان آن گفتند ما پدران خود را بر آیینی یافته‌ایم و ما از پی ایشان راهسپاریم.

قالَ اَوَلَو جِئتُکُم بِاَهدَی مِمَّا وَجَدتُم عَلیهِ آباءَکُم قَالوا اِنَّا بِما اُرسِلتُم بِه کافِرون (24)

گفت هرچند هدایت کننده‌تر از آنچه پدران خود را بر آن یافته‌اید برای شما بیاورم؟ گفتند ما به آنچه بدان فرستاده شده‌اید کافریم. (سوره زخرف)

 

+واضحه که خودمون هم مستثنی نیستیم دیگه، بیشتر فکر کنیم و مطالعه، و بسازیم.

++دکتر میگه غذای داغ (روم نشد بگم نیمروی سالم و درسته و داغ بوده!) خوردی آفت زدی، من میگم آفَت زدم، کپک زدم، از همونجا تجزیه میشم می‌میرم :|

+++ تو خود آن نقطه عشقی، تو خودت باغ بهشتی

Hope and other parties …

I was thinking how much contribution do I make for my friends, and in a wider frame, for my society. How can I perfectly bring happiness to others? 

Recently, I felt a tiny tickling bit of fear in my heart. I feared that my father was hopeful his little cute son is going to be an engineer. That my mother was hopeful I’ll spend more time with her, free of those miserable stressful times studying and studying and studying. While ago, I saw my school teacher, a bright man with bright thoughts. Interestingly, he was hopeful too! That his silent serene student is going to be a successful man. I was somehow afraid of making them disappointed, making their hope to nothing.

Hope is a dangerous thing. Many of my friends were killed by hope. To be more accurate, their ideas and ideals were assassinated. It ambushes somewhere in your heart, behind your supposed logical plans, pretending to be the last supportive backup in your falls, and deceiving you that your way is the best. But lastly, in the perfect moment, with a perfect timing, shows its dark side to you. Hope uncovers its razor-sharp claws and embeds them right through your chest just before your wide-eyed amazement. Then it leaves you with your pains all alone.

The fact is that, hope won’t work alone. In order to bring fortune, it needs a solid cooperation, a close collaboration with faith. I say, hope is a dangerous thing, unless you have faith in it. Then it arises as a fierce warrior, a brave knight, pushing aside all pains and agonies, accompanying you all the way down to your utopia.

Each one of us must hope to bring a huge change to the world, indeed a positive one, and believe in that hope. We have nothing to fear, if we have hope and faith together. May GOD bless us.

 

 

Listen to this masterpiece if you like. You can find lyrics here.

 

 

 

 

زُقاق 56

"وقتی پدرم وارد خانه شد، سر و رویش به هم ریخته، کثیف و رفتارش غیر طبیعی بود. انگار جسم او آزاد شده بود و روحش هنوز در زندان بود. ناگهان می‌خندید و ناخودآگاه گریه می‌کرد. سر سفره ساکت بود و بیشتر توی اتاقش می‌نشست و در را می‌بست.

یکی دو بار یواشکی سرک کشیدم، دیدم وسط اتاق نشسته، روی سرش پتو کشیده و دارد گریه می‌کند. صبحانه‌اش را می‌خورد و بدون اینکه شعر معروفش را برایم بخواند –این پسر باباشه، این جیگر باباشه- به اتاق بر می‌گشت. پدرم را شکنجه نداده بودند و فقط شاهد شکنجه‌های دیگران و شنونده ناله‌های عزیزانش بود. چند روزی طول کشید تا به حالت طبیعی برگردد، ولی سال‌ها کابوس شبانه‌اش ماجرای آن نه روز بازداشت بود."

+ از دوران جنگ، هم خوانده‌ام هم شنیده‌ام، کتاب‌هایی را و خاطراتی را؛ کتاب‌هایی جذاب و خاطراتی تأمل برانگیز. با این حال شنیدن حال و هوای عراق در زمان جنگ، جنگی که جلوه‌گاه ویرانی، ایثار، غم، مردانگی و شقاوت توأما بود؛ از زبان شخصی که در عراق متولد شده و بزرگ شده است، وسوسه انگیز می‌نمود. داستان خانواده‌هایی که اخراج شدند، جوان‌هایی که اعدام شدند و خاطراتی که فراموش.

کتاب را نادر ابراهیمی یا محمود دولت آبادی ننوشته، بنابراین انتظار شاهکاری ادبی مملو از صنایع بدیع رو نداشته باشید، ولی اگر به داستان‌های بیوگرافی‌طور، پر از صداقت و سادگی، علاقه دارید، پیشنهاد خوبی می‌تواند باشد.

 

++ کویر روزهای گرمی دارد و شب‌هایی سرد. اگر تابستان باشد، گرمای روزش آتش جهنم است و اگر زمستان باشد، سرمای شبش استخوان‌سوز. اوایل زمستان بود و سرد، و من در خواب. خواب کودکی ده-یازده ساله را تصور کنید، همانقدر آرام.

حال تصور کنید، وسط همان خواب خرگوشی، کسی تختتان را محکم و یکنواخت تکان دهد، حتما و بلاشک، می‌گرخید. اما تخت تکان نمی‌خورد، تمام خانه تکان می‌خورد، زلزله بود. آن زلزله برای ما که دویست کیلومتر دورتر بودیم، حقیقتا وحشتناک و دلهره‌آور بود، وای بر دل مردم بم.

مثل امروز بود، سیزده سال پیش. در کمتر از یک دقیقه، شهری ویران شد، جوانانی جوانمرگ شدند، کودکانی یتیم، دخترانی بی‌مادر و پدرانی مدفون. در ذهن من، نام بم، با درد و غم عجین شده است، دردی فراموش نشدنی. مثل امروز بود، سیزده سال پیش، اما جمعه. غروب اولین جمعه زمستان 82، هم غم داشت، هم بهت و هم ماتم؛ غروب جمعه‌ای تمام عیار.

 

برای کشته‌شدگانش طلب مغفرت و برای بازماندگانش طلب صبر دارم.

 

اَللهُمَّ اجعَل عَواقِبَ اُمورَنا خَیراً. 

بشنویم: وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت

جوجه ها را آخر پاییز می‌شمارند؟

خراب بودم مثلِ ...

... مثل خودم، وقتی که خیلی حالم خراب است، خییلی.

خواستم چیزک‌هایی بگویم از گذشته‌های نه خیلی دور و آینده‌های نه چندان دیر، که یکهو نظرم عوض شد. گفتم بگذریم از این نوشته‌های صد من دو غازی که سر و تهشان یک کرباس و نیم است ... که مفت می‌ارزند و یا بعضا نمی‌ارزند.

در سه سال گذشته، هرگاه به آخر خط رسیده‌ام (کم هم نبوده‌اند، یکی از دیگری سخت‌تر و این اواخر هم بیشتر)، این صوت دو دقیقه‌ای، حال‌خوب‌کُنِ من بوده است.

دوست داشتید بشنوید.

 

 

اینکه خزان عمر من کی باشد دست خودم نیست، شاید امروز یا فردا. بچه که بودم، می‌شد هر امتحانی را شبِ امتحانی داد، اما یقین دارم که دیگر نمی‌شود. در امتحان زندگی، ذره ذره‌اش زیر ذره‌بین هستی و لحظه به لحظه‌اش تحت فشار. به مدد شب امتحان، شاید پاس شوی، ولی بی‌شک آن زرنگ‌ترین شاگرد نمی شوی، فتَذَکّر.

 

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم     چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

در میخانه گشایید به رویم، شب و روز     که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم

 

+ امتحان زندگیتون قشنگ :)

 

 

کاش ذوق نوشتن متنی درخور داشتم ...

بگذریم از این روزانه‌های روزمره‌ی پرتکرار، بگذارید امشب خواهشی کنم از شما دوستان

اینکه اگر دوست داشتید، برای سلامتی یک عزیز، تندرستی یک پدر و خوشحالی یک فرزند، دعا بفرمایید؛ که اَسرَعُ الدُّعاء نِجاحاً لِلاِجابَه، دُعاءِ الاَخ لِاَخیه.

 

+ اَمَّن یُجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ و یَکشِفُ السُّوء ...

زندگی را بی واسطه بخند ...

دو ماهی می‌شود که همراه همیشگیم را گذاشته‌ام کنار. هیچگاه در حضورش احساس راحتی نکردم، اضافه بودنش همیشه واضح بود و محسوس. بدون عینک حس بهتری دارم. شاید دوستانم را از پنج متری تشخیص ندهم، یا نوشته‌ها را تار و درهم ببینم؛ اما بدون عینک، زندگی قشنگ‌تر است و رنگ ها زنده‌تر.

 

یه استاد داشتیم که می‌گفت مهندس یعنی تنبل‌ترین موجود، کسی که می‌خواد به راحت‌ترین و بی دردسرترین روش ممکن، غامض‌ترین و پیچیده‌ترین کارها رو انجام بده. الان خودم که فکر می‌کنم، یه کوالا که روی درخت لم داده باشه میاد تو ذهنم.

حالا از اون طرف، ما وبلاگ نویس‌ها تنهاترین موجودات این کره خاکی هستیم. زندگیمان مجازی است، لبخندهایمان، اشک هایمان و حتی بازی کردن و رادیو گوش کردنمان! با همه این اوصاف، اگر کسی خواست میم خ رو تصور کنه، یه کوالای لاغرِ تنبلِ لم داده پشت لپتاپ، نزدیک‌ترین تصویره :)

 

تمام شش سال راهنمایی و دبیرستان رو یک معلم دینی داشتیم، پیرمردی بود دوست داشتنی و شیرین. از آن معلم‌هایی که دوست داری پای حرفشان بنشینی و تک تکِ کلماتشان را دانه به دانه مزه مزه کنی، از همان‌هایی که مدام خاطرات ریز و درشت را چاشنی حرف‌های قلمبه سلمبه‌شان می‌کنند تا هضمشان راحت‌تر شود. از همان اول راهنمایی یادمان داده بود موقع ورودش به کلاس، این آیه را سه مرتبه، آهنگین و یکصدا بخوانیم: "نَبِّئ عِبادی اَنِّی اَنا الغَفورُ الرَّحِیم" هنوز آهنگش بیخِ گوشم است، شش سال زمزمه کلاسمان بود.

یا کلاس دیگری داشتیم، آمادگی دفاعی، که هماره با جملاتی ثابت و تکراری شروع می‌شد، بدون حتی واوی کمتر یا بیشتر. "خدا را شاکرم که بار دیگر منت نهاد تا در خدمت شما عزیزان باشم و الخ" و به اینجا می‌رسید که می‌خواند "خدایا چنان کن سرانجامِ کاااااار، تو خشنود باشی و مااااااا؟" و ما همگی یکصدا فریاد می‌زدیم "رستگااااااااااار" و می‌خندیدیم و درس آغاز می‌شد.

اما دانشگاه چه؟ اولین برخورد ما با استاد، چهره‌ای عبوس و درهم بود، که با عجله، برگه‌هایش را روی میز پخش می‌کند و دنبال انتهای قصه‌ی جلسه‌ی قبلش می‌گردد. حالا کاری به برخی استادهای شیرین و باحال دانشگاه ندارم که کمیابند و با ارزش، اکثریت ولی نگاه‌های خشکشان را با درس‌های تکراریشان ملغمه می‌کنند و تحویلت می‌دهند. مادامی که اسبابِ حواس پرتیشان در کلاس نشوی، کاری به تو، به دوستانت، به لبخندهای انتزاعی یا چشمانِ تَرت، به نگاه های دزدکی و زاویه‌دار و جهت‌دارت، به لباس‌های اتوکشیده یا نکشیده‌ات، به افکار بی‌انتهایت، به هیچ چیزت کاری ندارند، درسشان را می‌دهند و امتحانشان را می‌گیرند و می‌روند، شما را به خیر و ما را به سلامت. این است که هیچگاه دانشگاه به خوشمزگی دبستان و راهنمایی و دبیرستان نشد، این است که هیچ استاد دانشگاهی به یادماندنی‌تر از معلم‌هایم نشد، این است که من که هدفم استادِ دانشگاه شدن بود، همان سال‌های اول پشیمان شدم. معلمی را عشق است!

 

مثل همیشه کوله‌ی سنگین و بزرگم روی دوشم بود. در مترو، غریبه‌ای نگاه غریبی به کوله‌ام انداخت، لبخندی زد و پرسید: "به سلامتی عازم پیاده‌روی کربلا و اربعین هستی؟" لبخندی زدم و گفتم: "خیر، دانشجو هستم!"

 

+ ایشالا که مصداق یَحمِلُ اَسفارا نباشیم.

++ به نظرم تنها روز پدر و روز مادرند که ارزش دارند و اعتبار، باقی روزها نمادهایی هستند الکی و آبکی و دل‌خوش‌کُنک‌هایی بی‌اصالت؛ روز مهندس، روز دختر، روز مبارزه با مواد مخدر، روز مبارزه با خشونت علیه زنان و چه و چه و چه. ولی چه کنیم دیگر، روزمون مبارک با تأخیر!

 

#دانشجو_دانشت_کو؟!

حتما که نباید طومار بنویسم!

مرد باشیم و دروغ نگیم، و من الله التّوفیق.

بعدانوشت: این کار زیبا رو هم دوست عزیزمون کلید زدن توی بلاگ، دوست داشتین شرکت کنین و به دوستانتون هم بگید، باشد که رستگار شویم جمیعا :))

یک دست جام باده و یک دست زلف یار

همیشه دوست داشتم کارهایی که لذت بخش‌تره رو آخر سر انجام بدم. مثال بارزش، اگر دو نوع غذا جلو روم باشه اونی که خوشمزه‌تره رو آخر بار می‌خورم، یه جورایی میخوام مزه‌ی خوبش زیر دندونم بمونه. البته وقتی تنوع زیاد باشه و حق انتخاب هم داشته باشی، اولویت‌بندی ممکنه خیلی سخت بشه!

همین قضیه در مورد پست‌های جدید بیان هم صادقه، یعنی خوندن وبلاگ‌هایی که خوشمزه‌ترن رو تو نوبتای آخر میذارم؛ یکی ازین وبلاگای خوشمزه حصارِ آسمونه. یه عاشق پیشه مخلص، یه عاشق مسلک بی ادعا، از اونایی که دوست داری قصه عشقش رو بخونی و ببینی و بِشنُفی.

حالا چرا اینا رو گفتم؟ آهان ... جناب ابواسفنج یه مصارعت جدید رو کرده به نام فان‌کِشون، به این صورت که تصورمون رو از حداکثر سه تا بلاگر می‌کشیم و بی‌هنریِ خودمون رو به نمایش می‌ذاریم. در همین راستا، بنده تصمیم گرفتم حصار آسمون دوست داشتنی رو قربانی این مصارعت بِنُمایم. خب، این شما حُضّار و این هم تصور من از حضرت حِصار.

 

+ حلالم کن حصارخان :)

++ امروز هم سرد بود هم برف میومد هم باد، اصن یه اوضاعی. بعد من مدام به این فکر می‌کردم که خانما که ریش ندارن چجوری صورتشونو گرم می‌کنن طفلیا؟ واقعنی؟ درسته که خیلی چیزا به ریش نیست به ریشه‌اس، ولی دیگه گرم شدن تو این سرما و زمهریر به ریشه نه به ریشه ... ولش کنین اصن

+++ همیشه با دایره کشیدن مشکل داشتم من :))

اینجا همش باهاره ...

قدیمی‌ترین خاطره‌ای که از اعماق ذهنم بیرون می‌آید، اولین خاطره‌ای‌ست که از آن خانه دارم. شب بود، شبی سرد و زمستانی، شاید باران هم زده بود. وارد کوچه شدیم، کوچه‌ای تنگ –به اندازه‌ای که تنها دو ماشین رد می‌شدند- و تاریک –به اندازه‌ای که از ترسش، می‌دویدم تا به بقیه برسم- 

زنگ زدیم.

در اتاقی بزرگ نشسته بودیم، از آن اتاق‌های گنبدی که دورادورش پتو پهن و پشتی چیده شده باشد؛ اتاقی گرم، گرمِ گرم. بساط میوه و شیرینی مهیا بود و مرد و زنِ میزبان چند باره و چند پاره و به کرّات تعارفمان می‌کردند، گویی خیلی دوستمان داشتند. همه می‌گفتند و می‌خندیدند. از چه و به چه را نمی‌فهمیدم یا می‌فهمیدم و خاطرم نیست، اما خوش می‌گذشت باری به هر صورت. از هر چیزی جذاب‌تر و دلرباتر آن ظرف پر از میوه‌های آبدار و بی‌مزه‌ای بود که ازشان بخاری داغ به سمت بالا ریسه می‌رفت، بخاری داغِ داغ. شاید اول بار بود که با شلغم روبرو می‌شدم، و الحق که در آن شبِ سردِ زمستانی خیلی خوب می‌چسبید، خوب.

اما آخرین خاطره از آن خانه را به خاطر نمی‌آورم، باورتان می‌شود؟ یادم نمی‌آید آخرین باری که آن نارنج‌های خوش رنگ گوشه حیاط را بوییدم کی بود، یا آخرین باری که با آن سماورِ گازی چای ریختم. آن خانه یکدفعه تمام شد، با تمام خاطراتش، یکباره و یکهو، آن گلاب‌پاشِ فلزیِ روی طاقچه، آن چای بهار نارنجی که همیشه به راه بود یا آن دو بیتی باباطاهر که بالای سجاده‌ی پدربزرگ با پونز به دیوار زده شده بود.

خوشا آنان که الله یارشان بی       که حمد و قل هو الله کارشان بی

خوشا آنان که دائم در نمازند       بهشت جاودان بازارشان بی

شاید آن خانه تمام شده باشد، شاید نوروز که می‌شود دیگر پای آن سفره‌ی سبز رنگ نباشیم، اما اینجا هماره بهار است و نوروز. صدای رسای مامان بزرگ که قرآن می‌خوانَد و نفس‌های خسته‌ی بابابزرگ که از سر کار برگشته باشد، هنوز می‌آید.

 

+ دو سال پیش، مثل امروز، برای ریاضی تحلیلی آماده می‌شدم که آن خانه تحلیل رفت.

++ گاهی می‌گویم کاش معتاد بودم، در این سرمای استخوان‌سوزِ زمستان، دو دستم را تا هُم فیها خالدونِ جیبهایم فرو می‌کردم، و خیره به افق، به سیگار بین لب‌هایم پُکی عمیق می‌زدم و دودش را با تمام نیرو –تَکرار می‌کنم- با تمام نیرو پف می‌کردم به صورت روزگار، حیف که بوی سیگار حالم را به هم می‌زند.

++ به نظرم شلغم میوه است نه سبزی؛ دلیلی هم ندارم :|

+++ دیروز یه کاسه حلوای نذری گرفتیم، عجیب برکت کرد؛ هنوز داریم می‌خوریم :)

++++ بشنویم این نوستالژی زیبا را