عیدانه

گفت اَنَا بَشر مِثلُکم

آری، بشری که گرمای دست پدر را بر سرش حس نکرد،
بشری که از محبت مادری در شش سالگی محروم شد،
بشری که خیلی زود سایه جدش نیز ازو رخت بست،
بشری که نگین زمانه در درستکاری بود،
بشری که به درستی عَلی خُلُق عَظیم بود،
بشری که در اوج جاهلیت قومش خدایش را شناخت،

آری من نیز بشری‌ام همچو او، چه حجّتی بر نشناختن خودم و خدایم دارم اما؟!